Gedichten Jacqueline Booij

abstract

ik wil schrijven als een schilder
lagen leggen in een landschap
het paletmes proper maken
als de woorden zijn vertolkt

ik wil in bedekte termen
grijs en zwart in paden tonen
tussen complementaire kleuren
toch het leven nuanceren

ik wil met geschrapte zinnen
mijn oude dorp daar in de verte
penselen met doorleefde verve
de verve van een dichter

rondeel	verloren seizoen	Jeugdfoto	andere namen	tante
bestemming	vergankelijk	vroeger	erger nog	Vincent (Auvers-sur-Oise)
pendelaar	zwerverskind	karmijnrood	Consult	lenterondeel
zonder perspectief	losser	hoop	pop-akker	vierentwintig augustus
Aan de grote stroom	tijdverdrijf	herschapen	grondlaag	haiku's

Vloeiend Afgeweken (november 2016)

rondeel

zo duidelijk kan een boodschap zijn

allang vertaald in alle talen

geen ruzie over mijn en dijn

zo duidelijk kan een boodschap zijn

die van wat water bij de wijn

dat geld geen vrede kan betalen

zo duidelijk kan een boodschap zijn

allang vertaald in alle talen

verloren seizoen

velden nu vaag in verten

verholen zaad lichtschuw

in onderaardse rust

raaf noch meeuw

vleugelt contrast

in het grijs dat

deze dag beziet

het duister doet

de dag teniet

vorst schrijft in

vreemde taal

met bijna lege pen

ik lees mijn weemoed

op de ruiten

Jeugdfoto

Toen blikte ik niet terug in tijden

maar keek ook nimmer voorwaarts.

De onschuld van het pasgeboren

was dichterbij dan de schuld door jaren.

Zie mij daar staan, in 't zwartgelakte schattige

schoeisel, met lintjes in mijn haren.

Verzwegen kleuren, sepia, toch zie 'k het roze van

het rokje, de roesjes die mijn moeder streek

alsof ze mij gelijkertijd onkreukbaar wilde maken.

Hetzelfde doel had vaders preek

die ik allengs heb losgelaten.

Kreukels uit een gedachtegoed zijn moeilijk glad te krijgen.

Het zijn de valse vouwen die het langst zichtbaar blijven.

andere namen

de tijd is voorbij geschreden

en even keurig in het gelid

verdwenen afgeleefde dromen

in te laat

kinderen dragen andere namen

niets brengt heden naar verleden

nu late vorst de knoppen schaadt

tante

ik zag haar terug na vele jaren

jaren vervuld met aardse zaken

zaken als uit het oog verliezen

ze was nog even fier als vroeger

het taalgebruik nog steeds beschaafd

haar ogen warm geÃ¯nteresseerd

en wie bent u dan vroeg ze mij

ik ben de dochter van uw broer

vertelde haar mijn vaders naam

o ja die ken ik zei ze blij

ze zag hem blijkbaar even voor zich

maar even snel was het beeld aan flarden

mijn vader is al lang niet meer

zij is de laatste telg van zeven

en wie bent u dan vraagt ze weer

en nog een keer... en nog een keer...

bestemming

ze zoekt in haar gedachtegoed

de weggeslagen brug

tussen weten en vergeten

balancerend op het slappe koord

slingert ze boven toen en nu

hoe lang zal het nog duren

tot ze veilig in haar toen vertoeft

het nu voor altijd achterlaat

vergankelijk

hier in dit volkomen rustig

het bijna overbodig zijn

is er niets meer dat nog hindert

leed smelt in verzachte pijn

de glazen stolp rondom de klok

is even kwetsbaar als de tijd

die toebedeeld aan mijn omhulsel

wijzert naar vergankelijkheid

vroeger

Na tevergeefs waakzaam rond

noen door slaapgebrek getroffen

ontsluimert mijn bezwaard gemoed

vroeger huichelt zorgeloos toe

ik wil weer kind zijn bij mijn ouders

terug ouder zijn voor onze kinderen

ik zoek mijn pad tussen de jaren

ben bijna even jong als oud

maar tijd werd op mijn lijf geschreven

vroeger huichelt zorgeloos toe

in dit nostalgisch uur

erger nog

aangeslagen zilver toont

op licht vergeeld damast

nog steeds een zekere klasse

kristal waast door facetten

naar het verleden

discussies ooit hoog opgelaaid

liggen stoffig alledaags

in de open haard

onder mijn zolen kraakt het hout

duidelijk zelfgenoegzaam

zich niet bewust van nieuwe tijden

met versgeperste meubels

of geprinte decoratie

Vincent (Auvers-sur-Oise)

Hier waar de steenrode daken de idyllische

eenvoud van het dorp kleuren, zwoegende

vrouwen met gestreepte schorten

in het reliÃ«f van het landschap opgaan,

hier zal hij uiteindelijk sterven.

Als hij met violet de weidse akkers

completeert, het landschap naar zijn

eigen beeld geschapen heeft,

heeft hij alles van zichzelf gegeven.

Kraaien vlekken op kobaltblauw,

de hemel trekt dicht.

pendelaar

landschap raast aan het oog voorbij

totdat aaneen geplakte huizen

een stedelijk karakter tonen

ik blik in diepe achtertuinen

waar was zich blootgeeft aan de lijnen

te kort om onbeschaamd te zijn

een moegewerkte oude man

voert zinloos een discussie

met onbeschofte jeugd

het perron brengt verlossing

weer komen velden traag op gang

ik ontspoor in monotoon gedommel

totdat aaneen geplakte huizen

rommel in kleine achtertuinen

de grote stad inleiden

ik klap mijn laptop dicht

zwerverskind

(oude spoorlijn)

hier loopt ze al ging ze bijna teloor

de bedding bruusk overwoekerend

als nazaat van gangbare routes

krijgt niemand het beter verwoord

wellicht ontkiemd uit de zaden

die reisden in kieren van oude wagons

passanten beglurend op verre perrons

van stations die ze dagelijks betraden

ik lees haar markante verhalen

tijd en talud overbruggend

onheugelijk kroniek van arbeid en

't ijzeren paard dat zuchtend

een wolk door het landschap streepte

toen ook al met reizigers dweepte

karmijnrood

mist verzwijgt het kale landschap

de ochtend roert zijn vleugels niet

ik zie lente aarzelen in haar knoppen

winter twijfelt met haar mee want

het dak van golfplaat op de schuur

draagt pegels van kristallen dooi

al huiverend zie ik het aan

het karmijnrood van mijn kamerjas

weerspiegelt in het dubbel glas

Consult

Hij moet ongeveer de leeftijd van mijn zonen hebben.

Vreemd, vroeger leken dokters ouder te zijn.

Matuur en met veel Latijn legt hij het defect in

mijn lichaam uit. Gewoon slijtage, begrijp ik al snel.

We spreken opnieuw een datum af. De dag dat

mijn leven in zijn handen komt te liggen.

Maar ik vertrouw hem.

"Het is nog een snotneus", zou mijn vader zeggen.

lenterondeel

Mijn gulzig groen zoekt blauwe luchten

waar ruimte wacht en vroege dauw

't vaste standpunt doet hen zuchten

mijn gulzig groen zoekt blauwe luchten

ik heb wortels kan niet vluchten

mijn vaste bodem dwingt tot trouw

mijn gulzig groen zoekt blauwe luchten

waar ruimte wacht en vroege dauw

zonder perspectief

soms sta ik dichter bij de tijd

dan ik bij jou mag staan

ik grijp de dagen naar de keel

geen uur hoeft nodeloos te wachten

maar jij altijd als gisteren

lijkt gevangen tussen licht

en sluitertijd ingekaderd als

herinnering voor je echt voorbij bent

misschien wel tot in lengte van dagen

losser

zo vaak liep je ongevraagd naast me

als een geur die zich opdrong

een wijn die bouquet krijgt in glazen

maar na heel veel langer dan liefde van jou

versnel ik mijn pas zonder haasten

ver weg op mijn pad kom ik jou ooit niet tegen

ook niet in verdronken verdriet

hoop

Ik heb met witte inkt op zwart

papier geschreven wellicht om mijn

zwartgalligheid te onderstrepen

maar ik ben vloeiend afgeweken

door toch een lichte sprankel

die zich in kristallijnen woorden

toetste aan mijn luchtkastelen

ik ben welwillend het te delen

het staat met witte inkt

op zwart papier beschreven

pop-akker

met de hemel als klankbord

raasbollen oorverdovende

bassen over vlakke velden

hormonen puberen lustig lastig

de zon schijnt juist dat streepje

bloot te veel te bruinen

wie zal het deren en evenmin

lauw bier uit plastic bekers

het rauwe lied van de idolen

schalt ver buiten de weides

tot de laatste bis is weggeÃ«bd

de nacht is lang de nacht is kort

in kleine tentjes dicht opeen

wordt geluk iets primitiefs

geur van drassig gras nostalgie

vierentwintig augustus

hier in dit heerlijk uur raak ik

verzot op dat wat groen

en speels mijn lijf verhit

de douche zal koud zijn straks

mijn handdoek ruw

maar eerst broei ik

de avond door tot laat

me wijzer maakt

Aan de grote stroom

Om deze eeuwenoude stad

heeft menig bataljon gestreden,

veel vorsten lieten sporen na.

Door het weidse zicht vanaf de kade

zijn de terrassen onweerstaanbaar,

noden tot luieren en laven.

Hier zie je schepen op- en afgaan,

moeizaam klimmend naar het gebergte,

gezwind stroomafwaarts richting zee.

Het kan me uren fascineren,

het volgen van dit nijvere volkje

dat deze machtige rivier bedwingt,

nog steeds in het kielzog der Bataven.

tijdverdrijf

ik weet niet wie er naast jou zit

je stemmig in de waan laat

jij kent mijn theorieÃ«n niet

mijn visie op het complot

we legen kannen koffie

rollen dromen in wit vloeipapier

hopend dat buiten deze muren

het geluk nog wat wachten wil

tot dan spelen we samen

op een verkaveld schaakbord

herschapen

(voor een tentoonstelling van houtsnijders)

met uitgetelde ringen

gingen tijd en geest verloren

wortels zullen rottend

verdwijnen in seizoenen

gekliefd

gegriefde jaren

krullen krimpen zwellen

in hun laatste stuiptrekking

maar kijk

hier vormt een mens een beeld

schuurt uren op het knoestig rond

tot het fluweelzacht als een vrouw

de ogen van zijn schepper streelt

zelfs als het tegendraads zou zijn

grondlaag

ik ken ze niet de kinderen

achter de jaloezieÃ«n

hun klaterende lach baant

zich een weg naar buiten

heel even waan ik mij

tussen vertrouwde muren

heelt zoete geur van koekjes

grote en kleine pijntjes

de wetten in dit huis

zijn al zo lang herschreven

geen kruis boven de deuren

hangt aan dezelfde spijker

toch draagt het oude tuinhek

de kleur van vaders strakke hand

het heeft dezelfde grondlaag nog

als die van mijn verschoten jeugd

haiku's

de zomer bolt uit

rotte appels vallen af

nooit zijn het mensen

dravende paarden

op weides afgebakend

met vrijheidsgevoel

het blad sterft kleurrijk

nu de dromen zijn geoogst

geestrijk gebotteld

Naar boven

Bundels niet te koop. Voor eigen gebruik gemaakt, zonder winstoogmerk!